keycode

چه شبى بود آن شب؟ آیا شب قدر وشب نزول قرآن بود؟ آیا شب معراج بود؟ آرى آن شب، شب سرّ مستودع زهرا وشب شرفیابى فرشتگان لیلة القدر وجان ومحور تفریق وتقدیر کل امور آن شب بود، شب تحقق وعدههاى انبیاء وشب مکتوب زبور وفرقان، شب مقتداى عیسى وهمگون ولادت موسى وهم اسم وهم کنیه مصطفى بود. آرى شب خاتم الاوصیاء شب نیمه شعبان بود. 
آن شب در خانه محاصره شده امام حسن عسکرى (علیه السلام) در سامرا، صداى تکبیر وتقدیس وقرائت انا انزلناه بلند بود. مناجات حضرت عسکرى (علیه السلام) با تهجد حکیمه وشفع ووتر نرجس خاتون وآواى فرشتگان هماهنگ بود، در آستانه دمیدن سپیده صادق بود که فرشتگان دسته دسته براى استقبال موعود آسمانى به سامرا منزل امام یازدهم پر مى گشودند. 
همان وقت بود که ناگهان نورى تمام وجود نرجس را احاطه کرد وحکیمه را به خیره وشگفتى واداشت. لحظاتى نگذشت که تازه مولود نرجس خاتون را به سجده دید که تکبیر مى گوید وتسبیح مى کند، به یگانگى خداى کائنات ورسالت سرور موجودات وامامت هادیان امت، گواهى مى دهد وسلام مى کند، او را به پدر بزرگوارش تحویل داد، تا پدر را مى بیند سلام مى دهد وآیات قرآن را تلاوت مى کند. 
امام حسن عسکرى (علیه السلام) دوستان ومخلصان را خبر مى دهد، قربانى مى کند، ولیمه وتصدق مى نماید نزدیکان ویاران باوفا ومورد اعتمادش را از امامت وجانشینى او آگاه مى کند. 
تازه مولود، ولیمه، قربانى وجانشینى او از حضرت امام حسن عسکرى (علیه السلام)، مساله روز مجالس ومحافل شیعیان ونزدیکان مى شود وهر روز که مى گذرد، شرح وجزئیات بیشترى از تازه مولود امامت - با رعایت مسائل امنیتى وحفاظتى از جاسوسان عباسى - به شیعیان وپیروان وبه شهرهاى دور ودورتر مى رسد، اشخاص وهیاتها به بهانه هاى گوناگون براى مبارکباد وشرفیابى عازم سامرا مى شوند، او را زیارت مى کنند ومسائل خود را از آن تازه مولود مدینه علم الرسول - که رشد سریعى هم داشت - مى پرسند، آن گل نرجس خاتون هم همانند گل مریم آنان را جواب مى دهد. یکى از آن گروهها گروه اعزامى از قم بوده که تمام جزئیات وشرح امانات را یکى پس از دیگرى از آن ذخیره امامت مى شنوند وبه سجده شکر مى افتند. 
امامت او بعد از شهادت امام حسن عسکرى (علیه السلام) بر همه تثبیت وواجب الاطاعه مى شود وبه مصلحت وتقدیر پروردگار حکیم، آشکار شدنش را کم مى نماید وبالاخره نواب خاصى را در زمان غیبت صغرى رابط بین خود وشیعیان قرار مى دهد وبعد از سپرى شدن این زمان، دوره غیبت کبراى آن حضرت - که از مصادیق غیب واز اسرار آفرینش وامامت است - شروع مى شود تا وقتى که خداى حکیم ظهور او را اراده فرماید. 
البته آفتاب وجود او همچنان مى تابد وکائنات به یمن وجود او حیات ونفس تازه مى گیرد وبالاتر آن که - همواره - چشمهایى به جمال آسمانیش - گاهى در عرفات وگاه در مسعى ومطاف وگاه در حائر حسینى وگاه در سهله وجمکران وبالاخره در هرجا که اراده الله تعلق بگیرد - به جمال آسمانیش منور مى گردد ودلها به فیض لقائش حیات طیب مى گیرند. وخوشا به حال آن پاکان ومخلصان - وکم هم نیستند - که همواره از این نعمت عظمى بهره مند مى شوند.